Bu eğitim, terapi değil.
Ama fark ettirecek. 
Bu eğitim, cennetin mekanı değil.
Ama size huzur getirecek.
Bu eğitim size aydınlanma vaadi değil.
Ama zihnin karanlığına ışık tutacak. 
 
Bu eğitim bir yolculuk,
Ama hiçbir yere gitmeyeceğiz. 
Aslında, gitmeyi değil, 
kalmayı çalışacağız.
Kaçmayı, mesafelenmeyi değil, 
kendimize yaklaşmayı,
olana tam da olduğu haliyle kalbimizi açmayı, 
kendimize koca bir “Evet!” demeyi deneyeceğiz. 
 
Neden mi?
Çünkü insan sadece “burada olan”la ilişki kurarak iyileşiyor.
Çünkü aslında kaçtığımız yer, varmamız gereken yer. 
Mağduriyet şarkılarını dinlemeyi bırakıp olana cesaretle açılmak isterseniz…
Beklerim.