Baba, hayatımızdaki en önemli ikinci kişidir. Annemiz bize  hayat verir. Genellikle bizi destekleyen kişidir. Baba ise sadece destekleyen değil, genellikle daha zor deneyimlerle baş eden taraftır. Yani anne hayatı, baba dünyayı temsil eder. Ve dünya sadece destekleyici değildir. 

 

Babamızı kalbimize büyük bir evetle alabilmek özellikle öfkeli kadınların sayısının çok  yüksek olduğu bu topraklarda çoğumuz için  epey  zordu. Çalıştığım birçok kadının, babasının yaptıkları nedeniyle annesinin kaderine üzüldüğünü, ona acıdığını gördüm. Dahası babalarını kök ailelerine (içine doğdukları aile)  çok düşkün olduğu ve onlara daha çok kıymet verdiği için kendilerini ve annelerini (danışanın annesi) ihmal ettiği için suçluyorlardı. Genellikle anne, baba ve çocuk üçgeninde korku ve öfke içinde sıkışmış, babaya olan derin ihtiyaçlarını anneye olan sevgileri için feda etmişlerdi.

​

Babam, dedem ve ben atölyesi sizi, anne, baba ve ikisi arasında sıkışıp kalmış çocuk üçgeninden çıkarıp her ikisine de yüreğinizi huzurla açabildiğiniz bir düzleme taşımak için tasarlandı. Çünkü bu dönüşüm kişinin yaşamın zorluklarıyla ve dünyanın meydan okumalarıyla daha kolay baş etmesini, işinde daha çok tatmin olmasını, daha güçlü ve köklenmiş hissetmesini, ve mutlu, tatmin olmuş hissettiği bir ilişki kurmasını derinden etkiler. 

​

Atölyede,  anne ve babamızla olan ilişkimize olduğu kadar, baba dedemiz ve onun babası ile olan geçmişe de bakıyoruz. 

 

İÇERİK:

 

• Travma nasıl aktarılır?

• Erkek kökü nedir? Neden önemlidir? Hayatta hangi alanlarla ilişkilidir?

• Aile dizimine göre vicdan ve suçluluk kavramları,

• Babamızla, dedelerimizle ilişkimizin ve onların yaşamlarının bizim hayatımıza etkileri, bize aktarılanların hayatımıza yansımaları: Partnerimizle ilişkimiz, işimiz ve yaşamın akışında aşamadığımız engeller,

• Pratikler, uygulamalar, iki ana çalışma.